04-04-16 , Paryż

Bonjour mon journal !
Witaj pamiętniczku ! Jak się domyślasz po dacie napisanej nad moim dzisiejszym wpisem mamy 4 kwietnia. Niebo nadal jest błękitne, ptaki ślicznie śpiewają, świat zaczyna pokrywać się zielenią i kolorami, a temperatura w Paryżu podskoczyła aż do 25 stopni ! Niestety wszystkie walory tego dnia psuje znaczący fakt - jest poniedziałek. Co za tym idzie ... szkoła ... tak, marna szkoła... . Zostałam brutalnie obudzona przez mój budzik już o 6.20 . Dostałam od mamy ciepłe kakao z miodem, a potem poszłam wziąć orzeźwiający prysznic. Orientując się, że mam do wyjścia 10 minut dopadłam jak poparzona do szafy. Wciągnęłam na siebie frędzelkową, niebieską bluzkę i szare jeansy. Zmiotłam do torby książki z biurka licząc na to, że będą to te podręczniki, których akurat będę potrzebowała. W dwie minuty ogarnęłam swoje włosy i wybiegłam jak poparzona z domu . W ostatniej chwili udało mi się wsiąść do autobusu. Oczywiście zapomniałam spakować śniadanie.... . Między kolejnymi rzędami foteli w pojeździe zauważyłam moją przyjaciółkę Alyę i postanowiłam się do niej dosiąść. Jak zawsze rozmawiałyśmy sobie i co jakiś czas buchałyśmy śmiechem przy jej opowieściach o głupocie Nino . Strasznie żałowałam, że ona nie mogła znać prawdy. Mimo to , obiecałam sobie, że przynajmniej o ciąży jej powiem . W końcu zbiorę się na odwagę, ale obawiam się, że jeszcze nie teraz. W szkole przywitałam się z Adrienem szybkim buziakiem, bo weszłam równo z dzwonkiem. Lekcje zaczynałam chemią, na której o dziwo nie pisaliśmy zaplanowanego sprawdzianu. Potem prawie przysypiałam na fizyce, na której dosłownie sypał się nam piasek na głowę, przy okazji doświadczenia. Mieliśmy w-f łączony z chłopakami, więc miałam okazję pobyć z Adrienem. Graliśmy w palanta w pełnym słońcu, a jak na to zareagował mój organizm? No cóż... nie przewidziałam faktu, że magiczne ciąże tak szybko dają o sobie znać, a co za tym idzie ? Zasłabłam. Mój chłopak oczywiście od razu do mnie podbiegł i zaprowadził na ławkę. Nauczycielka w-f, pani Chanell spytała czy wszystko dobrze, a ja troszkę wymijająco powiedziałam, że tak , tylko muszę odpocząć. Całe szczęście w-f - istka pozwoliła Adrienowi zostać ze mną.
- Nie powinnaś już ćwiczyć. - stwierdził, kiedy trenerki już nie było na widoku.
- Muszę, jak nie będę to wszyscy od razu się dowiedzą.
-Jejku... Mari, cena Twojego zdrowia to nie opinia innych...może pójdziemy do jakiegoś lekarza ?
- Ginekolog? Ani mi się śni do puki nie będzie potrzeby. - odparłam paląc się na policzkach ze wstydu.
- Daj spokój Mari, sami nie damy rady, musimy mieć kogoś kto będzie monitorował Twój i Emmy stan. Zrób to dla kotka. - cholerna urocza minka na zbitego kota.
- No już dobrze..... pójdziemy....ale nie dzisiaj.
- Obiecuję, że nie dzisiaj, zaraz po tym jak powiemy Twoim rodzicom . Kocham Cię Marinnette.
Te słowa z jego ust prawie zawsze wywierały na mnie wrażenie. On nie mówił tego zwyczajnie, w jego głosie było coś tak hipnotyzującego, że mogłabym słuchać tych dwóch słów w nieskończoność, byle to Adrien je mówił. Po tej krótkiej, a jakże wstydliwej dla mnie rozmowie wróciliśmy na boisko. Przez resztę lekcji zastanawiałam się po jakiemu to jest, że umiem ratować Paryż, ale już grać w tak banalną i nieskomplikowaną jak palant grę nie umiem. Po męczącym w-f'ie musiałam się męczyć z lekturą Aleksandra Fredro ,, Zemsta '' na aż dwóch francuskich. Zdałam sobie sprawę, że mam je z wychowawczynią i całe 90 minut głowiłam się razem z Adrienem i Anais jak zacząć z nią o tym rozmawiać. Pod koniec drugiej lekcji doszliśmy do wniosku, że najprościej będzie jak Marinette teatralnie zemdleje po raz drugi tego dnia. W ten oto magiczny sposób wychowawczyni wyprowadziła mnie z klasy, a za nami wybiegł Adrien. Widziałam, że Anais też chce być przy tej rozmowie, ale ona musiała iść po zastępczego nauczyciela, który ewentualnie zajął by się klasą przez 15 minut .
-Co Ci jest Marinette ? - zapytała w końcu lekko przestraszona nauczycielka.
- Tak naprawdę... to nic....
- Jak to ? Wiecie jakie są konsekwencje kłamstwa prawda?
- Przepraszamy proszę Pani, ale musimy z panią porozmawiać o czymś ważnym... - zauważyłam, że nauczycielka zrobiła krok w tył, a jej źrenice na chwilę pomknęły w kierunku Adriena, którego twarz była teraz tak kamienna jakbym właśnie z nim zerwała.
- Coś się stało dzieciaki ? - zapytała już całkiem opanowana.
-W zasadzie to bardzo dużo.... - zaczęłam wyciągając dziennik z torebki. - To...zdaje.. się Pani...
- Ale... jak to.... skąd...
- W biurze ojca. - odparł chłodno Adrien.
-O Boże... no dobrze... usiądźmy może... - powiedziała kobieta, a mi w głowie po raz pierwszy zaświtał fakt, że nie wiem jak naprawdę na imię ma mama Adriena, on zdawał się sam o tym nie wiedzieć. - No, więc co już wiecie?
- Że... jest Pani moją mamą... - powiedział Adrien spuszczając wzrok na podłogę.
-Że... wie Pani dużo o Miraculach....i  że była pani Pixiegirl oraz... , że Gabriel Agreste to.... Władca Ciem.- dokończyłam.
- Wszystko prawda. Nie chciałam wracać do przeszłości, ale jak widać muszę, bo Nooroo dała się opętać... . No dobrze ... może zacznę od Ciebie Adrien... posłuchaj nie chciałam Cię zostawiać , na pewno o tym wiesz..., byłeś... i jesteś moim oczkiem w głowie. Całe życie śledzę wszystkie Twoje zdjęcia , sesje.. wywiady, wiedziałam, że wyrośniesz na cudownego człowieka. I tak jest... od początku wiedziałam, że ty to ty, ale co miałam powiedzieć... ?
-Mamo...
- Nie wiesz .... jak bardzo chciałam usłyszeć te słowa z Twoich ust.
Adrien ni stąd ni zowąd przytulił się do naszej wychowawczyni, a ta delikatnie zmierzwiła jego włosy.Mój chłopak miał łzy w oczach, ale jak prawdziwy facet ani mu się śniło płakać, tym bardziej przy jego dziewczynie. Uff.. sprawa numer jeden prawie dokończona... teraz jeszcze może wszyscy razem zamieszkajmy... wolne sobie, ja z teściową mieszkać NIE będę.
-Dobra... idziemy dalej do mojego pamiętnika... a więc mówiłam, że chciałabym poznać miłość swojego syna i chyba tak się stało, prawda Mari ? - powiedziała kobieta, a moje policzki zapłonęły czerwienią w stylu wiele razy wspominanych pomidorów .
- Możliwe... - odparłam .
- A teraz ja wam powiem, co ja wiem o Was. Otóż... Adrien jesteś Czarnym Kotem,a Marinette to nasza zacna [ dla Ciebie Neko xd ~ Agathe ] Biedronka ... , która w dodatku jest w ciąży.
- Skąd Pani wie ?! - krzyknęłam przypadkiem i odsunęłam się z przestrachem w tył.
- Bo kilkanaście lat temu byłam w tej samej sytuacji jak Wy. Wtedy jeszcze Gabriel... był moim kochanym Gabrielem , synu błagam nie popełnij tego debilnego błędu co Twój ojciec i zajmij się dobrze swoją Lady. - powiedziała mama Adriena, a on sam stwierdził, że o to nikt nie musi się bać, bo za bardzo mnie kocha. Czemu on był tak cholernie uroczy?! Wracając...
-  Nie ma obaw, pani syn dręczy mnie dniami i nocami. - powiedziałam starając się zwalczyć zawstydzenie.
-Słuchajcie dzieciaki, skoro już znacie prawdę to mam dwie opcje albo Was chamsko spławić albo Wam pomóc, a że mi zależy to pomogę. Puki co dajcie mi kilka dni,a potem Wam powiem co robić. Co do Anais.... powiedzcie, że ją kocham, potem z nią porozmawiam, a ty Mari musisz ... powiedzieć prawdę rodzicom. Co do Ciebie Adrien, wytrzymaj kilka dni z tym tyranem, a potem zabiorę Cię do mnie i przyjdzie czas na Władcę Ciem.
- Nie ma problemu mamo, wytrzymałem 12 lat życia to i kilka dni . - powiedział mój chłopak, którego twarz nagle zaczęła błyszczeć radością i pewnością siebie w stylu Czarnego Kota.
- Zmykajcie moi bohaterzy do klasy, a ja muszę odzyskać Nooroo, bo inaczej nic nie zdziałam w walce.
- Do zobaczenia mamo ! - powiedział Adi, a nauczycielka przytuliła nas całkiem niespodziewane mówiąc pod nosem, że cieszy się z naszego znaleziska i tej wścibskości. Jedna sprawa zaliczona. Po francuskim musieliśmy już przetrwać tylko angielski i religię. Po szkole Anais została na jakimś przedziwnym kółku naukowców, a Adrien doszedł do wniosku, że pójdzie do mnie. Moja mama od razu w wejściu zaatakowała nas obiadem, którym na dzień dzisiejszy było jajko smażone, ziemniaki z przyprawami oraz ogórek kiszony. Średnio francuska potrawa, no ale cóż.Po posiłku ukryliśmy się w moim pokoju, bo nie chciało nam się siedzieć i słuchać sucharów mojego taty, którego żarty zaczęły sięgnąć dna. Usiedliśmy na moim łóżku i zaczęliśmy odrabiać pracę domową. Na szczęście było to kilka krótkich zadań z angielskiego. Potem Adrien nie wiem dlaczego położył dłoń na moim brzuchu i tak oto się wywiązała kolejna rozmowa o dzieciach, ginekologach i tym podobnych... mogę uznać ten dzień za najbardziej wstydliwy w moim życiu.
- Trzeba powoli zacząć myśleć o rzeczach jakie kupimy dla naszego malucha.... - stwierdził przekonująco Adrien.
- Przecież to dopiero....e... chyba 2 miesiąc ...
- No tak, ale wolę mieć pewność, że moje dwie śliczne Lady będą miały wszystko czego nam trzeba... - odparł całując mnie w czoło.
- Ojej... uroczo...
- A jak się czujesz?
- Dobrze... czuję mimo wszystko, że ona siedzi w tym moim brzuchu. - odparłam się podśmiechując.
- Coo? - usłyszałam nagle kobiecy głos.
-MAMO?! Co ty...
- Chyba musimy porozmawiać droga młodzieży. - powiedziała moja mama wdrapując się obok nas na moje łóżko. - Marinette czy ty jesteś w ciąży?
- Nie... znaczy... - łza spłynęła po moim policzku i czułam jak mocno Adrien ściska moją dłoń.
- Spokojnie, kochanie nie denerwuj się .... - czy moja mama serio kazała mi się nie denerwować faktem, że zaraz skłamię jej w żywe oczy i powiem, że... wiadomo do czego doszło między mną , a Adrienem ? No cóż... o miraculum jej nie powiem. - No, więc.... czemu nie powiedzieliście ?
- Baliśmy się... - odparł Adrien.
- Czego? Przecież ja zawsze stoję obok Was, zawsze... no stało się, nic z tym nie zrobimy... troszkę się pospieszyliście, ale jak się kogoś kocha to ... to naturalne. Damy radę. - nie wierzę. Ja tu w głowie ogromną awanturę w domu, a moja mama jak gdyby nigdy nic, że wszystko w porządku i , że nam pomoże.  Mama mnie przytuliła, a ja zwyczajnie się rozpłakałam. Nie mogłam uwierzyć, że mam wokół siebie takich wspaniałych ludzi. - To co młodzi, lecimy niedługo na zakupy, a potem do ginekologa .
- Mamo...ja nie chcę...
- Trzeba, nie bój się. Zostawiam Was młodzi przyszli rodzice, a tacie powiemy przy okazji. - moja mama przyjaźnie się uśmiechnęła i wyszła z pokoju, a ja wtuliłam się w ramiona Adriena. Siedzieliśmy w całkowitej ciszy próbując jakoś pozbierać się z tego co przed chwilą miało miejsce. Przynajmniej już mieliśmy odhaczone powiedzenie rodzicom. Odetchnęłam z ulgą i przez chwilę jeszcze rozmawiałam ze swoim chłopakiem. Potem przećwiczyliśmy układ na konkurs tańca, który był w ten weekend. Potem wzięliśmy się za granie w gry komputerowe. Jak zawsze wygrałam, ale tym razem kotek się nie ofochał. Wręcz przeciwnie, przytulił się. Niedługo potem mój budzik i Sowa w oknie zaalarmowali nas o patrolu. W mgnieniu oka staliśmy się Biedronką i Czarnym Kotem. Nasza wspaniała trójka łaziła bez celu po paryskich dachach doglądając czy nie ma żadnych odchyleń od normalności i bezpieczeństwa, ale nic takiego nie zauważyłam . Co raz bardziej mam wrażenie, że WC planuje coś niesamowicie złego, choć w sumie mnie to nie dziwi. W końcu z góry mi zapowiedział, że najpierw zabije mi córkę, a potem mnie. Do domu wróciłam po 22.00 . Przy pożegnaniu widziałam we wzroku Sowy, że ma pewien rodzaj niedosytu po dzisiejszym dniu. Też mnie to nie zdziwiło . W końcu jej matka nie odezwała się do niej słowem, mimo, że wcześniej rozmawiała z jej bratem. Od razu po powrocie do domu padłam zmęczona na łóżko, co uczyniła też Tikii . Nawet nie zdążyłam jej nakarmić, bo obie zasnęłyśmy. Jest 1.00, a ja niedawno się przebudziłam i opisałam ten dzień Tobie. Znowu się kładę,bo jutro nie wstanę do szkoły. Bonne nuit!

                                                                                                       ~Marinete

***

No i jest c: Za wszelkie błędy przepraszam, ale jestem tak zmęczona, że zasypiam na siedząco xd Moja koleżanka potwierdzi xd Także no... . Mam nadzieję, że się podobało i miłego czytania c: Dajcie znać jak się podobało C: