NIESZPODZIANKA c:

Hey, hey, helloł c:
Witajcie bracia i siostry C; Nie myślałam iż moje beztalencie pisarskie zyska aż 5600 wyświetleń i 470 komentarzy. Jestem Wam niezwykle wdzięczna moje Dzieci Mirakulusuff :P Dzięki pamiętnikom Mari poznałam cudownych ludzi z jeszcze ciekawszymi osobowościami. Niezwykle mnie to cieszy i mam szczerą nadzieję, że moja osoba też przypadła Wam do gustu c; Jeśli nie to chętnie się poprawię ;c Ponieważ konkurs nadal trwa...NIE ZAPOMNIJCIE O NIM I ŚLIJCIE PRACE DO 1 MAJA BR. ...to musiałam wymyślić dla Was inną nieszpodziankę niż zwykle c: I tak oto w mej głowie zrodził się pomysł, który już kiedyś zaczęłam jako pojedynczą prośbę - moje pamiętniki. Nastąpi ich nędzna kontynuaacja, a opowiadania  tej serii pojawiać się będą w zakładce ,, NIESZPODZIANKA C:" Jednakże dam Wam przedsmak tego właśnie tutaj c; Potraktujcie to jako prolog c: Oczywiście pamiętniki Mari będą spokojnje płynęły dalej.... post na dzień tak jak zawsze c: O ile post się nie pojawia to się nie bójcie... mam w tym swój cel , pamiętajcie, że Mari to normalna nastolatka... w ciąży.... z super mocą .. . Pragnę też przypomnieć, że w dniach 25-27 kwietnia Mari i ja jedziemy na wycieczkę, a post pojawi się dopiero w środę. Tymczasem ... zapraszam na prolog...
         
                                                          ****
                     ,, Debilna historia życia...czyli jak dostałam kwamii ...."
Bonjour mon journal !
Dzień dobry mój pamiętniczku.
No to hey i wgl. Słowem wstępu ... jestem Agata, mam 15 lat...ekhm wyobraź sobie Marinette Dupain-Cheng o brązowych włosach za ramiona i jasnoszarych( fioletowych, ale nie wnikajmy) oczach i masz mniej więcej mnie. Piszę do Ciebie, bo właśnie przeżyłam najdziwniejszy dzień ever mojego życia. Przejdźmy do rzeczy, bo zapewne chciałbyś wiedzieć o czym ja w zasadzie pierdole i czy nie mam choroby psychicznej. Zatem mamy dziś ten jakże piękny dzień zwany poniedziałkiem.Równo o 6.09 do mojego pokoju wchodzi po cichu mama i bez słowa podaje mi ciepły kubek kakao. Była i jest to taka tradycja. Po wypiciu napoju ległam sobie w poduszkach stwierdzając iż mam jeszcze 15 marnych minut snu. Budzik wyrwał mnie z niego równo o 6.25, a ja z hukiem zleciałam z łóżka opleciona białym kocem z pomponami. Usiadłam na szaro- białym dywanie i ziewnęłam głęboko. W końcu postanowiłam jednak wstać z chłodnej ziemi i ruszyłam do łazienki możliwie bardzo starając się nie obudzić reszty rodziny. Przemyłam twarz zimną wodą i wyszczotkowałam zęby, a potem szybo wskoczyłam pod prysznic. Orzeźwiające strumienie skutecznie mnie rozbudziły. Chwilę potem przemknęłam z powrotem do swojego pokoiku. Z szafy wyciągnęłam czarną spódniczkę oraz cienką białą koszulkę w kwiaty wiśni. Ramiona zakryłam czarnym sweterkiem, a na niego nałożyłam mundurek szkolny, który stanowiła jeansowa kamizelka z logo szkoły.Spojrzałam na zegarek.Do wyjścia miałam 15 minut i wykorzystałam ten czas na rozczesanie włosów i nałożenie korektora, który zamaskował moje przerażające wory pod oczami. Zadowolona ze swojego w miarę przyzwoitego wyglądu upięłam włosy w dwie kitki po bokach głowy, a potem wsunęłam na stopy wzorzyste tenisówki. Rzuciłam wzrokiem na plan lekcji upewniając się, że zabrałam wszystkie książki, zarzuciłam plecak na lewe ramię i wybiegłam z domu na przystanek autobusowy. Do uszu włożyłam słuchawki i w miłej atmosferze dojechałam do swojego gimnazjum. Jak zawsze byłam pierwsza z mojej klasy. Bez wahania ruszyłam w kierunku swojej szafki. Otworzyłam ją niewielkim czarnym kluczykiem i odłożyłam do niej oliwkową kurtkę. Miałam już zamknąć swoją skrytkę, ale usłyszałam jakiś głos wydobywający się z pudełka. Pierwsza moja myśl? Zwariowałam i się przesłyszałam, ale postanowiłam otworzyć mój kartonik, w którym normalnie trzymałam różne maści czy plasterki, bo pielęgniarka była tylko dwa razy w tygodniu, a wypadki zdarzały się w różne dni. Wyobraź sobie moją minę, kiedy przed moimi oczami pojawiła się mała, animowana postać do złudzenia przypominająca kwamii z serialu Disneya pt.,, Biedronka i Czarny Kot ".
- Ki..kimm..ty..yy jee..steś? - wydukałam odsuwając się kilka krokòw w tył.
- Cześć, jestem Tikii twoje kwamii. Zostałaś wybrana na Biedronkę.- powiedziało małe stworzonko, a ja przetarłam oczy ze zdumienia.
- Słucham? A ... Mari...nette... i ..a...co?
- Marinette to postać bajkowa, ona posiada animowaną wersje mnie, a ty i twój świat potrzebujecie prawdziwej biedronki na wszelki wypadek. Puki co będę tylko z Tobą żyła i prowadziła patrole w okolicy. Twoje kolczyki są w szafce.
Faktycznie dwie małe i spłaszczone kuleczki leżały na półce mojego schowka. Założyłam je na uszy i w całym moim zdziwieniu usłyszałam czyjeś kroki.
- Tikii chowaj się ! - szepnęłam rozkazująco, a małe stworzonko z prędkością światła wleciało do mojego fiołkowego plecaka.
- Dzień dobry. - powiedziałam pospiesznie do swojej nauczycielki chemii i ruszyłam za nią w kierunku sali. Odłożyłam plecak pod klasą i ruszyłam w kierunku holu głównego, gdzie mogłam porozmawiać ze swoją przyjaciółką Emilką. Cały czas stresowałam się obecnością magicznej istoty w mojej torbie. Dzwonek nakazał mi iść na lekcje i tak oto zaczęłam naukę dzisiejszego dnia...lekcje rozpoczęły się wspomnianą wcześniej chemią. O dziwo pierwszy raz naprawdę coś umiałam. Wręcz przeciwnie było z fizyką, na której udawałam, że coś kapuje byleby nie iść do tablicy. Potem pomęczyłam się na w-f'ie. Potem musiałam przeżyć dwa polskie, na których zanudziłam się niezmiernie. Lekcje zakończyłam religią. Lekcja ta była idealną okazją do snu i nie omieszkałam jej nie wykorzystać. Na całe szczęście kółko teatralne było odwołane, więc pierwszy raz w życiu mogłam skończyć lekcje już o 13.25 . Szłam w kierunku swojej szafki, kiedy zauważyłam, że ktoś przy niej majstruje. Z jednej strony z dużym uśmiechem stała Angelika z równoległej klasy, która jakoś za mną nie przepadała, a obok niej schylał się chłopak, którego w zasadzie nie poznałam. Musiał być w pierwszej klasie, bo nigdy go nie dostrzegłam.
- Ey co ty robisz ?! - krzyknęłam podbiegając do szafki, której zamek był zalepiony gumą do żucia.
- Ja...e... tylko odklejałem... bo...
- Ta jasne, a ja jestem Einstein, odpiernicz się od tej szafki jak nie chcesz oberwać po twarzy. Chłopak odszedł, a ja wściekła rozkleiłam zamek i wydobyłam z szafki kurtkę. Założyłam ją na siebie, pożegnałam przyjaciółkę i wyszłam z gimnazjum. Szybkim krokiem dotarłam na przystanek autobusowy i zaczęła chrupać ciastka owsiane upieczone przez moją mamę. Tikii wychyliła główkę z plecaka, a ja uważając na podejrzliwych ludzi podałam jej kawałek i zapięłam torbę. Mój wkurzający bus podjechał spóźniony 12 minut. W domu byłam już po 14.00 i zmęczona ległam na swoim łóżku. Moja mama od razu wybuchła śmiechem . Uśmiechnęłam się do niej i ściągnęłam z siebie wierzchnie ubranie od razu wieszając je w szafie. Całkowicie zapominając o Tikii poszłam do kuchni na obiad. Szybko wszamałam wyborne pierogi i wróciłam do pokoju.Zrobiłam miejsce na zasyfionym biurku miejsce. Pomyśl jaki miałam zawał jak spojrzała na mnie para małych oczek w plecaku.
- Cholera jasna ! - wrzasnęłam.
- Co powiedziałaś córuś?! - zapytała mama krzycząc do mnie z salonu.
- Nic nic mamo! Mòwiłam, że nowa żarówka jest za jasna !
Wypuściłam Tikii z plecaka, a stworzonko usiadło na biurku obok mojego zeszytu od fizyki.Kwamii tłumaczyło mi jak teraz zmieni się moje życie, a ja nieszczególnie pałałam się na nowe obowiązki i patrole o 21 ... tym bardziej,że ciężko się wyrwać z domu, gdy są moi rodzice. Postanowiłam zająć się zadaniem domowym. Z przerażeniem stwierdziłam, że nie umiem zupełnie nic. Ku mojemu zdziwieniu Tikii doskonale wiedziała jak rozwiązać zadania i dzięki niej po 20 minutach byłam całkowicie wolna. Co raz bardziej ją lubiłam.Czas wolny postanowiłam wykorzystać na jedną z moich pasji, a ponieważ nie miałam dziś jazdy konnej to wzięłam się za szycie. Wyciągnęłam z szuflady biurka mój różowy szkicownik. Przeniosłam swój pomysł na kartkę i zaprojektowałam sukienkę z rozkloszowanym dołem i górą bez ramiączek.
- Dodaj czarny pasek i będzie lepiej dopasowana do ciała.- usłyszałam uroczy głosik kwamii, do którego nadal byłam średnio przyzwyczajona.
- Faktycznie, dziękuję. Trzymaj ciasteczko maleńka.- powiedziałam i wzięłam się za szycie. Nie użyłam maszyny do szycia, więc zrobienie całości zajęło mi jakieś 4 albo 5 godzin. Mimo zmęczenia i obolałych palcy byłam z siebie niezwykle dumna. Już miałam się transportować do łóżka, ale . . . przypomniałam sobie o patrolu.
- Tikii kropkuj ! - szepnęłam by nie zwrócić uwagi rodziców i i wyskoczyłam przez okno, a przy pomocy jojo dostałam się na dach swojego bloku. Pochodziłam w tą i w tą po różnych wieżowcach i już miałam iść....
- Ooo witam, z kim mam przyjemność?
Chłopak za mną był brunetem o olbrzymich zielonych oczach. Stał za mną ubrany w kostium Czarnego Kota, a ja zaczęłam się zastanawiać czy nie śnię albo czy nie powinnam iść do psychiatry.
- Aga....Biedronka. - powiedziałam podchodząc bliżej postaci.
- Miło mi... Czarny Kot we własnej osobie.
- Tsa... powiedzmy, że wiem. Jakieś odchyły od normy?
- Nope.
- To zmykam. Bayo.
Uciekłam jak najszybciej do swojego cichego domu. Tikii opuściła moje kolczyki, a ja doszłam do wniosku, że ten dzień nigdy się nie wydarzył. Przebrałam się w koszulę nocną i poczekałam aż Tikii zaśnie. Potem postanowiłam do ciebie napisać. Puki co to spadam, bo jutro szkoła. Bonne nuit!

                                       ****
Macie ;-; Mam nadzieję, że się podoba. Poniedziałek w opowiadaniu był poniedziałkiem sprzed kilku tygodni jak co. Nie będę wstawiała tej serii tak często, bo skupiam się na Mari, ale myślę, że raz w tyg będą dwa posty c: ( pamiętniki i to) Dzięki i dajcie znać jaj się podoba c: Dzisiejsza kartka z pamiętnika Mari pojawi się wieczorkiem. Bayo. Błędy popoprawiam jak wejdę na komp ;/